آنگاه که جامی را قطره قطره پر می‌کنیم

دست آخر با قطره‌ای

سرریز می‌شود...

و به زنجیرهء مهربانی‌ها نیز،

یکی هست

که سرانجام دل آدمی را

لبریز می‌کند.

«بر گسترهء دو مزرعهء همجوار، دو کشاورز دوست زندگی می‌کردند. یکی تنها بود و دیگری همسری داشت و فرزندانی. محصول خود را برداشت کردند. و شبی آن مرد که خانواده ای نداشت چشم گشود و بافه‌ های محصول خود را در کنار دید و اندیشه کرد: خدا چه مهربان بوده است با من، اما دوستم که خانواده‌ای دارد، نیازمند غلهء بیشتری‌ست. چنین بود که سهمی از خرمن خود برداشت و به مزرعهء دوست برد. و آن دیگر نیز در محصول خود نگریست و اندیشه کرد: چه فراوان است آنچه زندگی مرا سرشار می‌کند و دوست من چه تنهاست، و از شادمانی دنیای خویش سهمی نمی‌برد. پس به زمین دوست رفت و قسمتی از غلهء خویش بر خرمن او نهاد. و صبح روز بعد چونکه باز به درو رفتند، هر یکی خرمن خویش را دید که نقصان نیافته است. و این تبادل همچنان تداوم یافت تا آنجا که شبی در مهتاب دوستان فراروی هم آمدند هر دو با یک بغل انباشته‌ای غله و راهی کشتزاری دیگری. آنجا که این دو به هم رسیدند، افسانه می‌گوید که معبدی بنیاد شد.»

بهانه‌ها بسیارند

به دستم بهانه‌ای بده

دست‌آویز کوچکی

اشاره‌ای

تا در کنار تو باشم

... هوای آمدنت

دوباره مرا گرفته است.

«گفتی بنشین

نشستم

گپ زدیم

اما نه از حرفی که با ما بود

تو منتظر تا من بگویم، گفتگوهای مگویم را

من منتظر تا تو بگویی

وقت اما وقت رفتن بود!»

وقتی داشتم خونه رو برای یک سفر طولانی ترک می‌کردم، پدرم یک جمله گفتند که هنوز داره تو گوشم زنگ می‌زنه:

«توفیق انسان بودن رو با پیروزی در هیچ کاری برابر نکن.»

یکی بود

یکی نبود

برعکس

یکی نبود

و

آن یکی بود

رود، راهی به دریا می‌گشاید پرپیج، پرتاب و ترا همچنان خمش باید و انعطاف هر آینه

در کشاکش راهی به سوی آرمانی بلند.

روبرویم بنشین

اگرچه مرا جسارت نیست...

«جای من خالی‌ است جای من در میز سوم در کنار پنجره خالی است جای من در درس نقاشی جای من در نمره های بیست جای من خالی است می‌شود برگشت تا دبستان راه کوتاهی است» .... وای باز داره بوی ماه مهر میاد یادش به خیر کلاس نقاشی مهر های صدآفرین خردادماه، فصل کارنامه سرود همشاگردی سلام

یادش به خیر....