خواب سنگین خانه

من

دریا

خورشید

غروب

همان اوقات آشنا ...

چیز تازه‌ای نیست

جز وسوسهء گناهی

که چون سر‌ می‌رسد

در ارتکابش شک نمی‌کنم ....

گفته بودم:

«پرنده‌ای که بوسیدن بداند

پرواز را فراموش می‌کند»

نگفته بودم؟!

حالا صدای گریهء پرنده‌ای می‌آید

که روءیاهایش را به یاد نمی‌آورد

خودمانیم

دنیای غم‌انگیز نادرستی داریم ...

دنیای غریبی است

گاه حدسش را هم نمی زنیم

که یک اشتباه درست

می‌تواند بهتر از یک

درست اشتباه باشد

.......

کاش بیدار بودی

اینجا همه خوابند ...

:To My Immortal Beloved

."Happy Birth Day Sweet Dadashi"

در کودکانه‌هایم قدم می‌زنم

باز همان تصویر همیشگی

همان پارک قدیمی

همان خلوت شیرین ...

کاش این قطار که با این شتاب

به سوی آن همه ناپیدا می‌رود

می‌ایستاد !

می‌خواهم پیاده شوم

می‌خواهم بنشینم و دنیا را و تمام کودکیم را فکر کنم

و دیگر هیچ

نه حتی هرچه قبل از این و بعد از این ...

قطار را همین جا نگه دار

همین جا در تلاقی تمامی خطوط موازی ...

چه زود یه سال گذشت ... :)

« اشتباه از ما بود

اشتباه از ما بود که خواب سرچشمه را

در خیال پیاله می‌دیدیم

کاش می‌دانستیم

هیچ پروانه‌ای

پریروز پیلگی خویش را به یاد نمی‌اورد

حالا مهم نیست که تشنه به روءیای آب می‌میریم ...

از خانه که می‌ایی

یک دستمال سفید ، گزیدهء فروغ

پاکتی سیگار و تحملی طولانی بیاور

احتمال گریستن ما بسیار است »

علی صالحی

« من از پایان نمی‌ترسم

هراس من ز تسلیم است

مبادا جامهء پاک غرورم

با حقارتها بیامیزد

مبادا در نشیب راه

دستم پیش از آنکه دانه‌ای در خاک بنشاند

فرو افتد »

.....

باز هم پر از وسوسه‌های رفتنم .......