در کودکانه‌هایم قدم می‌زنم

باز همان تصویر همیشگی

همان پارک قدیمی

همان خلوت شیرین ...

کاش این قطار که با این شتاب

به سوی آن همه ناپیدا می‌رود

می‌ایستاد !

می‌خواهم پیاده شوم

می‌خواهم بنشینم و دنیا را و تمام کودکیم را فکر کنم

و دیگر هیچ

نه حتی هرچه قبل از این و بعد از این ...

قطار را همین جا نگه دار

همین جا در تلاقی تمامی خطوط موازی ...