من چیزی شبیه موج کم دارم
مرا به دریا می‌بری؟
مرا به ساحل و صدف؟
اما اندکی صبر کن،
من هنوز بند کفشهایم را نبسته‌ام.
راستی گفتمت؟
دیروز خدا با لهجهء یاس
مرا به نام کوچکم صدا می‌کرد.
posted by Azadeh at 10:48 PM
Tuesday, July 25, 2006
Previous Posts
- شگفتا!" وقتی که بود، نمی ديدم... وقتی می خواند ن...
- شازده کوچولو یادتان هست؟ قصهء زیبای آنتوان دوسنت ا...
- نمی دانم چرا سایه ات را هم از رویاهایم پر می دهند...
- دیروز کبوتری از من سراغ تو را می گرفت یادم افتاد ا...
- ای قلندر شبگرد تا به کی در کوچه های پیچ در پیچ شهر...
- «چرا همیشه از آیینه و نور بگوییم گاهی هم از تاریکی...
- باور کن هیچ اتفاقی نیفتاده حرف تازهای نیست فق...
- دیگر نبودنت را بهانه نمیگیرم تا کی بگویم برگرد ...
- «شکستن اگر عادت آسان آیینه نبود تکرار بیهودهء ز...
- «خودت بگو زنجیر اگر برای گسستن نبود پس این دسته...
4 Comments:
اينجا چرا آپديت نمی شود
in maal e ki bood azadeh? kheyli doosesh dashtam.
iani divooneh.com ham miad injaro mikhoone?!!!
valla man ie daftare sher daram, har jomleiie ke az jaiee bekhoonam khosham biad toosh minevisam, jomleie akhare inam ie roozi too oon daftar neveshtam, vali har chi fek mikonam iadam nemiad male ki boodeh, hala age shere kamelesho peida kardam barat mifrestam.
پیداش کردم: شعرش مال مریم اسدی
،
دست هاي شرجي تو
شمالي ترين دقيقه ي ديروز
روي شانه ي من قد مي كشيد
و به دريا مي رسيد
هيچ فكر ميكردي ته فنجان لب طلايي ام دريايي باشد
و هر روز كبوتري بال بسته
در ساحلش بنشيند و قهوه بنوشد
و تمام چهارشنبه سوري هاي دنيا
مثل همين شب نارس
آتشي در دل دريا روشن كند
و كنار آن بنشيند
و با كسي به لهجه ي انار تخته نرد بازي كند ؟
نگو كه هيچ وجه مشتركي بين آيينه و كبوتر و دريا نيست
تمام آيينه هاي دنيا به دريا مي ريزند
و تمام كبوترهاي دنيا ته دريا آشيانه مي كنند
اگر باور نمي كني
پنجره ي باران خورده ات را باز كن
چند سطر پس از باران
ببين خورشيد در چه سكوت سبزي فرو رفته
گمان مي كنم لاي آخرين جمعه ي سال باراني ام را جا گذاشتم
پنجره ام را جا گذاشتم
و شانه ام را كه دست هاي شرحي تو روي آن قد مي كشيد
آه ، مهربان شرجي من
كنار همين شمعداني هاي شعر من بنشين
هيچ كس اندازه ي آسمان دروغ نمي گويد
هيچ باراني پنج شنبه ي مرا
از عطر ارغواني آيينه تر نكرده
تا چه رسد به خاطرات شرجي كنج دي ماه پارسال
حالا هركس براي من مريم بياورد
گهواره هم مي آورد
هر كس انار بياورد
ايوان پر از عطر پونه هم مي آورد
هر كس دريا بياورد
فنجان لب پريده هم مي آورد
گمان مي كني چرا حوالي قنوت دست هايم را به آسمان سپردم ؟
هيچ كس به من نگفته بود
خدا ميان گهواره ي قمري هاست
بالاي عقربه هاي اردي بهشت
بي باور شنيدم ، شمالي ترين دقيقه ي ديروز
خدا با لهجه ي ياس
مرا به نام كوچكم صدا مي كرد
من رأس غروب هر اتفاق
پياله اي آب پشت سر خورشيد مي ريزم
و خورشيد تشنه
رأس طلوع هر واژه زلال از آيينه ام مي چكد
به خود خدا خراب تر از آنم
كه كسي شمعداني هاي شعرم را بچيند
و در ايوان بن بست ماه بكارد
دلم حالا براي بوسه هاي شرجي ات تنگ شده
دوستت دارم
قدر رايحه ي خدا كه لاي چادر گل دار آسمان پيچيده
دوستت دارم
قد تمام لحظه هاي شمالي سالي كه پشت آيينه جا گذاشتم
سال و علاقه و اقاقي و كبوتر و آيينه
تحويل شدند
سيب و سبز و سكوت برايم بياور
Post a Comment
<< Home