«چرا همیشه از آیینه و نور بگوییم

گاهی هم از تاریکی و فولاد بگوییم

گاهی بجای ستودن عشق

آنرا محکوم کنیم

مجازاتش کنیم تاببیند که به اسم او

چه ها نمیکنند؟

بگذاریم که دلش ز خیانت بشکند گاهی هم صلح را بازداشت کنیم

و بفرستیم به میدان جنگ

بگذاریم که لمس کند وحشت مردن و خون سرخ و گرم گاهی از صداقت بازجویی کنیم

که تو کجا بودی وقتی که دروغ

دردلها پرسه می زد و ریا می فروخت؟ بیایید گاهی وفاداری را به دادگاه طلاق بفرستیم

و بیاندازیم وسوسه را بر جانش

و بگذاریم زُل زند چشمهای وقاحت بر چشمهایش گاهی بر گلوی وحدت شمشیر تیز تفرقه گذاریم

بگذاریم بلرزد از وحشت تکه تکه شدن

بگذاریم که بکشد رنج اختیار گاهی به عصمت گناه تزریق کنیم

بگذاریم تب کند ز لذت

بشناسد پشیمانی گاهی تعادل را ببریم بر سر پرتگاه افراط

بگذاریم بریزد دلش ز ترس

و بلغزد تلو تلو خوران به درّهء تفریط گاه دُعا را ببریم به بخش سرطان

بگذاریم ببیند به چشم، درد و یأس گاه سکوت را بیاندازیم در کندوی همهمه

بگذاریم که کلافگی نیشش زند

نداند چکار کند؟بدَوَد هر طرف ز مرهم درد و گاه شعر را بیاندازیم در یک سلول با جفنگ

بگذاریم بیاموزد نا هماهنگی و نا موزونی

و فراموش کند لحظه ای هر چه نظم و حرف شاعرانه و همرنگ»