شگفتا!"

وقتی که بود، نمی ديدم...

وقتی می خواند نمی شنيدم...

وقتی ديدم که نبود...

وقتی شنيدم که نخواند...

چه غم انگيزست وقتی چشمه ای سرد و زلال،

در برابرت می جوشد و می خواند و می نالد،

تشنه ی آتش باشی و نه آب،

و چشمه که خشکيد،

چشمه که از آن آتش که تو تشنه ی آن بودی بخار شد و به هوا رفت

و آتش، کوير را تافت و در خود گداخت

و از زمين آتش روييد و از آسمان باريد،

تو تشنه ی آب گردی و نه آتش

و بعد،

عمری گداختن از غم نبودن کسی که تا بود،

"از غم نبودن تو می گداخت...

دكتر شريعتي