در ابتدای هر ناگهانی

همیشه فکر می‌کردم

چیزی به انتهای این همه ناگهانی نمانده است

نمی‌دانستم

ناگهانی‌ها و نگرانی‌ها همیشگیند

چه ساده بودم

فکر می‌کردم

خیابان‌ها به اندازهء تک‌تک انسانها درخت دارد

فکر می‌کردم

سیب به خاطر ما است که از درخت می‌افتد

و هزاران فکر ساده‌ لوحانهء دیگر ...

امروز دارد در من ذوب می‌شود

یا من در او نمی‌دانم

...

چگونه این تار و پودهای نازک به این سیم خاردار خو گرفته‌اند؟!

گاهی فقط تصورش سخت است