وقتی شقیقههایم از تحمل زخمهای کهنه
تیر میکشند،
مجبور میشوم به دورترین عزیزانم
با بلندترین صدا بیندیشم
تو بگو، آخر با این دل تنگم چه کنم؟!!
حالا میروم به اتاقم،
تا با مداد رنگی هایم
چیزی از خطوط کمرنگ چهرههاشان خلق کنم
شاید این دل بیقرار با ما سازگار شود.
posted by Azadeh at 7:33 PM
1 Comments:
che tasadofi,azade jan
hamin alan dashtam weblogeto mikhundam...
del be del rah dare
be khahare nazet ham salam beresoon
Post a Comment
<< Home